Usługi antykorozyjne i wysokościowe dla przemysłu
Badanie opisane w tej normie pozwala zbadać skuteczność systemów powłokowych w ochronie przed korozją w różnych środowiskach eksploatacyjnych.
Norma ISO 12944 jest jednym z kluczowych standardów w zakresie ochrony antykorozyjnej konstrukcji stalowych. Klasyfikuje środowiska korozyjne w skali od C1 (niskie narażenie na korozję, np. wnętrza budynków) do CX (ekstremalne warunki, np. środowiska morskie i przemysłowe). Określa również wymagania dotyczące dokumentacji, systemów powłokowych, ich trwałości, metod aplikacji oraz kontroli jakości.
Badanie opisane w tej normie pozwala zbadać grubość powłoki metodą magnetyczną na powierzchniach stalowych.
Grubość powłoki ochronnej jest jednym z kluczowych parametrów wpływających na jej skuteczność antykorozyjną. ISO 19840 określa zasady pomiaru grubości powłok metodą magnetyczną przy użyciu urządzeń ręcznych lub automatycznych.
Metody magnetycznej indukcji – wykorzystywanej do pomiaru powłok niemagnetycznych na podłożach ferromagnetycznych,
Metody prądów wirowych – stosowanej do pomiarów powłok na podłożach niemagnetycznych.
Badanie opisane w tej normie pozwala zbadać stopień degradacji powłok ochronnych. Norma ISO 4628 określa metody wizualnej oceny powłok ochronnych pod kątem różnych rodzajów uszkodzeń, takich jak:
Pęcherzenie – ocena powstawania pęcherzy w powłoce,
Rdzewienie - ocena stopnia rdzewienia powierzchni pokrytych powłokami malarskimi,
Spękanie – obecność mikropęknięć, które mogą prowadzić do szybszej degradacji,
Złuszczanie – oddzielanie się powłoki od podłoża,
Kredowanie – utlenianie powłoki, które objawia się w postaci pyłu na powierzchni.
Badanie opisane w tej normie pozwala zbadać stopień czystości powierzchni przed aplikacją powłok.
Norma definiuje klasy czystości powierzchni stalowych przed aplikacją powłok antykorozyjnych. Min.:
St2 – czyszczenie ręczne lub mechaniczne,
St3 – bardziej dokładne czyszczenie mechaniczne,
Sa1 – lekkie oczyszczanie strumieniowo-ścierne,
Sa2 – dokładne oczyszczanie strumieniowo-ścierne,
Sa2,5 – bardzo dokładne oczyszczanie strumieniowo-ścierne.
Badanie opisane w tej normie pozwala zbadać obecność zanieczyszczeń na powierzchni przed aplikacją powłok antykorozyjnych.
Norma ISO 8502 obejmuje serię testów oceniających poziom zanieczyszczeń powierzchni, które mogą negatywnie wpłynąć na przyczepność i skuteczność powłok ochronnych. Najczęściej stosowane metody to:
Test Bresle’a – mierzy zawartość soli rozpuszczalnych na powierzchni, które mogą powodować korozję podpowłokową,
Test Dust Tape – ocenia poziom kurzu na powierzchni i jego potencjalny wpływ na aplikację powłoki,
Test wilgotności i punktu rosy – określa warunki atmosferyczne, w których powłoka powinna być aplikowana, aby uniknąć problemów z przyczepnością.
Badanie opisane w tej normie pozwala zbadać chropowatość powierzchni przed aplikacją powłoki. Chropowatość powierzchni ma kluczowe znaczenie dla przyczepności powłoki do podłoża.
ISO 8503 określa metody pomiaru chropowatości po obróbce strumieniowo-ściernej, takie jak:
Test replik folii Testex – umożliwia precyzyjne odwzorowanie profilu powierzchni i jego pomiar,
Pomiar mechaniczny za pomocą rugoskopów – pozwala na określenie średniej wysokości profilu chropowatości,
Metoda komparatorów wzorcowych – porównanie powierzchni do standardowych próbek referencyjnych.
Badanie opisane w tej normie pozwala zbadać przyczepność powłok ochronnych za pomocą metody odrywania oraz siatki nacięć.
Norma ISO 16276 obejmuje kompleksowe metody oceny przyczepności powłok ochronnych, łącząc dwa kluczowe testy:
Metoda odrywania (Pull-off test) – pozwala na określenie siły, z jaką powłoka trzyma się podłoża,
Metoda siatki nacięć (Cross-cut test) – stosowana głównie do oceny powłok cienkowarstwowych.
Badanie opisane w tej normie pozwala zbadać obecność mikropęknięć, porów i nieszczelności powłok ochronnych metodą niskonapięciową.
Test niskonapięciowy pozwala wykryć wady powłok ochronnych bez ryzyka ich uszkodzenia. Jest stosowany głównie w powłokach o niższej rezystancji elektrycznej, takich jak systemy epoksydowe, polimocznikowe i poliuretanowe stosowane w ochronie rurociągów, zbiorników i konstrukcji przemysłowych.
Wielokrotnie naprawialiśmy nowe powłoki, które – ze względu na błędy aplikacyjne przestawały spełniać swoją funkcję już w ciągu roku od nałożenia.
Przez wiele lat zdobywaliśmy praktyczną wiedzę na temat najczęstszych problemów i wiemy, na co zwrócić uwagę, aby wykryć potencjalne nieprawidłowości zanim staną się kosztownym problemem.
Dzięki połączeniu praktycznej wiedzy o degradacji powłok z zaawansowaną znajomością norm i standardów, potwierdzoną certyfikatami, możemy zagwarantować rzetelną inspekcję, która precyzyjnie określi rzeczywisty stan powłoki.
Nasza inspekcja nie tylko wykryje problem, ale także wskaże jego przyczyny – od błędów aplikacyjnych, przez naturalny proces degradacji, aż po niekorzystne zmiany zachodzące w środowisku powłoki.
Regularne kontrole pozwalają nie tylko potwierdzić jakość nowo nałożonych powłok, ale także monitorować proces ich degradacji. Dzięki temu można w porę wykryć uszkodzenia i podjąć decyzję o konieczności napraw, minimalizując ryzyko kosztownych awarii oraz wydłużając żywotność konstrukcji.
W zależności od potrzeb, wynikiem inspekcji może być szczegółowy raport zawierający dokumentację fotograficzną, a nawet nagranie wideo przedstawiające cały proces kontroli. Dzięki temu klient zyskuje pełny obraz stanu powłoki, w tym także w miejscach trudno dostępnych, do których zwykle nie ma możliwości dotarcia.
Zobacz pozostałe usługi
Dzięki zastosowaniu technik dostępu linowego nasze inspekcje wykonujemy w miejscach, w które większość inspektorów nie jest w stanie się dostać.